bonjour

otobüste eve dönüş yolundayım. kucağımda sırça fanus açık. yanımda oturan iki genç hiç durmadan konuşuyor. hava karanlık ve bir alt geçitten geçiyoruz, turuncu ışıklar saçılıyor üzerimize ve esther ilk defa birisiyle birlikte oluyor. gülümsüyorum.

birşeyler var diyorum. daha doğrusu yok, eksik. sanki düşüncelerimi beynimden alıp mideme akıtan bir düzenek var içimde. hiç durmadan çalışıyor. kendimi kuru ve yavaş hissediyorum.

kafamı kaldırıp etrafa bakıyorum. şehir insanlar her zamanki ıvır zıvır. ama aklımın köşesinde bir adam var, sev beni diye uluyor. biraz sessiz olur musun diyorum, bir şey düşünüyorum. ne düşünüyorsun diyor, bilmiyorum.